■ غم‌های دگر بخش عمومی

از سر کوی تو گیرم که روم جای دگر

کو دلی تا بسپارم به دلارای دگر

عاقبت از سر کوی تو برون باید رفت

گیرم امروز دگر ماندم و فردای دگر

مگر آزاد کنی ور نه چو من بنده‌ی پیر

گر فروشی نستاند ز تو مولای دگر

بهر مجنون تو این کوه و بیابان تنگ است

بهر ما کوه دگر باید و صحرای دگر

سرو یک‌پای اگر قد تو بیند در باغ

زیر دامن ز خجالت بکشد پای دگر

گر به بتخانه‌ی چین نقش رخت بنگارند

هر که بیند نکند میل تماشای دگر

راه پنهانی میخانه نداند همه کس

جز من و زاهد و شیخ و دو سه رسوای دگر

دل فرهنگ ز غم‌های جهان خون شده بود

غم عشق آمد و افزود به غم‌های دگر

فرهنگ شیرازی